Angela heeft het moeilijk.
Veel van haar tijd en
energie wordt noodgedwongen besteed aan het opvoeden van haar stokdove man – die helaas onverbeterlijk lijkt - en het afdwingen van de voortdurende
aanwezigheid van haar reeds lang volgroeide zonen, die egoïsten.
Verder heeft ze praktisch
een dagtaak aan het uit elkaar houden en inroosteren, verwerken en overdenken
van haar tientallen verschillende medicijnen, het signaleren van elk mogelijk
lichamelijk ongemak, en het bespreken van de ontelbare bekende en onbekende
ziekten die het mensdom – en dan vooral háár – kwellen. Of zouden kúnnen
kwellen, misschien, met grote waarschijnlijkheid, nee ongetwijfeld al begonnen.
In de winter wijzen koude
voeten op een levensgevaarlijke circulatiestop. In de zomer is een druppel
zweet aanleiding tot veelvuldig bezoek aan de eerste hulp, ziekenhuisopnamen en
alle mogelijke onderzoeken door een leger specialisten. Gelukkig voor het grootste
deel vergoed door de staat. Maar laat die dokters dan eens serieus wérken en
niet steeds zeggen dat ze niets kunnen vinden, de zakkenvullers.
Het weer is ook niet meer
wat het geweest is. Het is meestal te koud, maar ook wel eens te warm. Van
vochtigheid stik je maar van wind ga je dood. En de prijzen van de
levensmiddelen, de oplichters. En wat ze je verkopen is puur vergif, de moordenaars. En wat je al niet hoort, santa madonna, pas maar op dat ze je
kinderen niet stelen. Je kunt toch nauwelijks meer je huis uit, vandaag de dag.
Hm, hm.
Angela is in haar eentje net Italië. Vergrijsd, versleten en opmerkelijk vitaal in haar eeuwige gezeik.
Hoop ik niet je schoonmoeder?
BeantwoordenVerwijderenNee hoor. Ikzelf, over dertig jaar, bij leven en welzijn.
Verwijderen