vrijdag 30 maart 2012

Link

De vader van een kennis heet Modesto ('bescheiden') en zegt niet veel, maar zijn vrouw Franca ('openhartig') neemt geen blad voor de mond. Het is duidelijk dat ze elkaar perfect aanvullen. Dat met die namen kan bijna geen toeval zijn.

In Italië circuleren veel voornamen die in de normale omgangstaal echt iets betékenen.

Ik vind dat altijd een beetje riskant. Je dochter Benedetta ('gezegend') noemen lijkt me de goden verzoeken, Immacolata ('rein', 'onbevlekt') om voor de hand liggende redenen eveneens, en noem je haar Gioia ('vreugde') dan zou je daar nog wel eens spijt van kunnen krijgen als ze eenmaal een norse tiener is met een afgebroken opleiding, een fout vriendje en een drugsprobleem.

Ik ken een man die Felice ('gelukkig') heet. Als ik hem tegenkom en vraag hoe het hem gaat, is het antwoord onveranderlijk: 'Male'. Zijn auto wilde niet starten, hij heeft wéér niks gewonnen in de lotto, een recente bloedproef gaf een vreemd beeld en zijn sleutels zijn zojuist in een afvoerputje gevallen. Hij zucht hierbij altijd heel depressief. Onlangs belde hij een vriend met een acuut probleem: 'Sono Felice! Sono nella merda!' ('Ik ben Gelukkig! Ik zit in de puree!') en kreeg toen alleen te horen dat hij daar dan maar moest blijven. Plus een lachsalvo.

De lijst is lang. Fortunato, Salvatore, Ultimo, Desiderata, allemaal aanduidingen waar ik wat huiverig van word. Maar het allerbontst maakten het toch wel de ouders van ene Circoncisa.

'Hallo, ik ben Besneden. Wil je met me dansen?'

Nou, nee.


8 opmerkingen:

  1. Vreemde jongens, die Italianen. Maar eh.. hoe heetten jouw kinderen eigenlijk?!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik weet, dat gooi je natuurlijk niet zomaar het weeweewee op, maar een kleine hint?

      Verwijderen
    2. Die hebben korte, zeer internationale namen, die het in het Nederlands prima doen en ook in het Italiaans goed te begrijpen en uit te spreken zijn (dus geen Guus of zo). Voor meisjes is het makkelijker dan voor jongens: Laura, Sara, Emma, etc, dat is allemaal hetzelfde. Maar ik kan in mijn moerstaal niet met goed fatsoen spreken over 'mijn zoon Giovanni' of zoiets. Zeg nou zelf.

      Verwijderen
    3. Doet me denken aan de zoon va de groenteboer, die dan in plat Uteregs de hele dag "gi-ho-van-nie!" riep. Het kreng luisterde natuurlijk nooit. Kwam denk ik door die naam.

      Verwijderen
  2. Hilarisch! Ik moet de link van deze blog hoognodig doorgeven aan een vriendin die al járen Italiaanse les krijgt.
    Wij wonen in Duitsland. Toen onze jongste werd geboren ging het 'gerucht' door 't dorp dat wij een Ro-wel of een Reul hadden gekregen.Tja, dat krijg je als je 'n baby een NL naam geeft die ze in D uitspreken met Umlaut.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Dat hadden wij ook met ons dochtertje (met engelse papa). Het moest uitspreekbaar zijn in beide talen! Ik zou mijn kind ook nooooit "Wesley" ofzo noemen.
    Wat een onwijs leuk stukje weer!! Het helpt dat ik (wat) italiaans spreek, wordt het nog grappiger van! Ik vind je gevoel voor humor echt super. Groetjes, Anke

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Natuurlijk zou ik een dochter dan al helemaal geen Wesley noemen trouwens ;)

      Verwijderen
  4. als 'halve italiaanse' heb ik toch ook altijd het compromis gezocht. Alleen mijn jongste zoon heeft een typisch italiaanse jongensnaam, en helaas denken ze hier in België dikwijls dat hij een zij is; als je dan zegt dat het een jongen is, dan "kan dat niet want mijn nichtje/kleindochter/... 'noemt' zo" (ja, noemt, niet heet *zucht*). Kan best zijn, maar mijn zoon HEET zo en Luca is ècht wel een jongensnaam. Ik blijf het bv. raar vinden dat hier in België Andrea een meisjesnaam is.

    BeantwoordenVerwijderen

Feedback, van welke aard dan ook, is welkom. Try me.